Rozdział 4.

Zayn

-Znalazłeś sobie ?-uśmiechnęła się.-Jak ma na imię ? Ładna jest ? Poznam ją ?-pytała.
-Is, Is przestań-wstałem i złapałem ją za nadgarstki. Wydawała się szczęśliwa i zaczęła wymachiwać rękami.-Okłamałem Cię-szepnąłem i spojrzałem jej w oczy. Zrobiła krok do tyłu.-Popełniłem błąd. Pytałaś mnie wtedy o to, oczekiwałaś szczerej odpowiedzi. Ja Cię okłamałem. Mam dziewczynę, miałem ją zanim Cię poznałem i mam nadal-mówiłem. Patrzyła na mnie ze skupieniem.
-Jesteś moim przyjacielem i cieszę się z tego-odezwała się po dłuższej chwili milczenia.-Tylko dlaczego nie powiedziałeś od razu ?-cofnęła się jeszcze. Była zażenowana, rozczarowana.-Ja Ci ufam.-szepnęła. Te słowa przebiły się przez moje serce jak świeża kulka od pistoletu. Nie sądziłem, że mi ufa. Poczułem się ważny dla niej.-Dlaczego to ukrywałeś ?-pytała. Patrzyłem na nią z lekkim zakłopotaniem. Sam nie wiedziałem co powiedzieć. Myślałem w tym momencie tylko o jej słowach.-Odpowiedz !-podniosła głos.
-Is ..-wykrztusiłem z siebie.
-Myślałeś, że jak powiesz mi prawdę, że masz dziewczynę, to nie będę chciała zawierać z Tobą znajomości ? Przecież jesteśmy przyjaciółmi-mówiła już bardziej opanowana.-Jesteśmy tylko przyjaciółmi, mogłeś powiedzieć mi o dziewczynie.
-Przepraszam-szepnąłem.
-Okłamałeś mnie, to boli-spojrzała z pogardą.-Ja Ci ufałam.
-Is, przepraszam, naprawdę ..
-Chodź za mną-złapała mnie za rękę i zaprowadziła do kuchni-Weź to-wskazała na szklankę.-Upuść na ziemię-rozkazała.
-Po co ?-zdziwiłem się.
-Stłucz ją-była stanowcza. Zrobiłem to.
-Więc ?
-Więc teraz ją przeproś i zobacz, czy się pozbiera-skrzyżowała ręce na piersiach i przygryzła dolną wargę.-I zapamiętaj, że mnie się nie okłamuje-posłała mi wrogie spojrzenie.
-Is, zaczekaj !-krzyknąłem widząc, jak dziewczyna idzie na górę.
-Nie mam czasu. Muszę się pakować, jutro wyjeżdżam-odwróciła się i podniosła głos.
-Is, ja ..
-Żegnaj Zayn-powiedziała stanowczo.
-Nie zobaczymy się już ?-spojrzałem na nią z lekkim zdziwieniem.
-Wątpie w to-szepnęła i odwróciła się na pięcie podążając dalej wzdłóż schodów.
-Zobaczymy czy będziesz taka twarda, jak Cię wypierdolą z tej szkoły, kiedy nie będziesz chciała grać na pianinie !-krzyknąłem stojąc cały czas w miejscu. Zatrzymała się, a po chwili odwróciła.
-Tam są drzwi, do widzenia Panie Próżny-rzuciła we mnie butem i zniknęła w drzwiach do pokoju, którymi wcześniej trzasnęła. Przegrany wyszedłem z jej domu i wsiadłem w swój samochód. Nie spostrzegłem nawet, że zostawiłem telefon w samochodzie. 18 nieodebranych połączeń, 14 wiadomości. Tylko Eleanor i Danielle. Przypomniałem sobie, że nadal zajmują czymś Perrie. Odpisałem im tylko, żeby wróciły do domu, a sam pojechałem do siebie.
-Hej Zayn-usłyszałem głos Perrie otwierając drzwi do mojego mieszkania.
-Cześć-odpowiedziałem nieco oschle i rzuciłem klucze na szafkę przy drzwiach.
-Gdzie byłeś ? Mieliśmy się spotkać 2 godziny temu-spojrzała na mnie poważnie.
-Pezz, idź do siebie, chce zostać sam-otworzyłem drzwi wejściowe.
-Żartujesz ?-zaśmiała się-Zayn.
-Perrie proszę, chce zostać sam-zmarszczyłem brwi.
-Ale Zayn ..
-Nie będę się powtarzał-powiedziałem stanowczo. Przygryzła wargę na znak zdenerwowania. Wzięła do ręki swoją torebkę i stanęła naprzeciwko mnie. Wpiła się w moje usta, a jej ręka powędrowała na miejsce między moimi nogami. Aż podskoczyłem, kiedy mnie tam złapała.
-Czekam na to do jutra-posłała mi zadziorny uśmiech i wyszła. Odruchowo rzuciłem się na drzwi i zamknąłem je na klucz.
-Spokojnie Zayn, jakoś wytrzymasz-próbowałem się uspokoić. Skierowałem się do salonu i wyciągnąłem z barku butelkę whisky oraz szklankę. Wrzuciłem do niej dwie kostki lodu i nalałem do połowy trunkiem. Nie było mi dobrze z tym, że ona jutro wyjeżdża, że zapamięta mnie jako tego dupka, że nie jest między nami okej. Wyciągnęłam z tylnej kieszeni spodni iphone'a i próbowałem się do niej dodzwonić. Na próżno. Zjebałem sprawę.

*20 maja*

Dowiedziałem się o której godzinie Is dzisiaj ma samolot do Nowego Yorku. Podjechałem więc pod jej dom licząc, że uda mi się z nią porozmawiać te ostatnie 10 minut. Właśnie dzisiaj wyjeżdża do Stanów, aż na pięć lat. Ciężko mi w to wierzyć. Bardzo zżyliśmy się ze sobą przez ten miesiąc. Staliśmy się jakby dobrymi przyjaciółmi. Ja niestety wszystko popsułem. Stałem oparty o samochód i wypalałem kolejnego papierosa z niecierpliwością czekając na moją przyjaciółkę. Po około kolejnych 10 minutach czekania wyszła z domu z trudnością, ciągnąc za sobą dwie czarne walizki.
-Czego chcesz ?-zauważyła mnie i zatrzymała się. Otworzyłem bagażnik i nie zwracając uwagi na nią, włożyłem walizki do środka. Następnie otworzyłem drzwi od strony pasażera i uśmiechnąłem się lekko. Posłała mi wrogie spojrzenie i wsiadła do środka.-Po co przyszedłeś ?-zapytała.
-Chciałem się z Tobą zobaczyć, w końcu to już ten ostatni raz-spojrzałem na nią, a ona wyjęła mi kluczyki z rąk i włożyła do stacyjki.-Oczywiście-zaśmiałem się i odpaliłem samochód.
-Przepraszam za wczoraj-odezwała się po chwili.
-Daj spokój, to ja powinienem przeprosić, zachowałem się jak dupek.
-Zapomnijmy o tym. Cieszę się, że masz dziewczynę. Będziesz miał przynajmniej kogoś, kiedy Twoja przyjaciółka wyjedzie-uśmiechnęła się.
-Jestem z Ciebie dumny-odwzajemniłem uśmiech.
-Dziękuję Zayn-szepnęła.
-Szkoda tylko, że nie będzie Cię aż pięć lat-przygryzłem dolną wargę i spojrzałem na nią uważnie.
-Myślałam nad tym. Postanowiłam, że chyba po roku nauki w MUNY, wrócę tutaj-spojrzała mi w oczy.
-Dlaczego ?-dziwiłem się. Miała zapewnione 5 lat w tej szkole, dlaczego tak szybko chce rezygnować ?
-Ciężko mi rozstawać się z Londynem-wyznała.
-Rozumiem-szepnąłem patrząc przed siebie.-Jesteśmy-dodałem, kiedy znaleźliśmy się przy lotnisku. Wysiedliśmy z samochodu. Pomogłem jej wyjąć walizki i stanęliśmy w bezruchu.
-Czas się żegnać-westchnęła głośno.
-Będę tęsknił-przyznałem.
-Mam nadzieję-spojrzała na mnie pytająco.
-No to do zobaczenia za miesiąc-powiedziałem oczekując od niej potwierdzenia. Miała wrócić na bal i rozdanie dyplomów.
-Na pewno-uśmiechnęła się.
-Chodź tu-złapałem ją i mocno przytuliłem do siebie.
-Dziękuję Zayn, za wszystko. Kocham Cię, jesteś dla mnie jak brat-mówiła. 'Jak brat'. Z trudnością przełknąłem ślinę i zamknąłem oczy. 'Pasażerowie dzisiejszego lotu do NY mają stawić się na odprawę.' - usłyszeliśmy z głośników.-Do zobaczenia Zayn-szepnęła i uśmiechnęła się. Wzięła walizki i poszła przed siebie.
-Też Cię kocham, Is-szepnąłem stojąc w miejscu i patrząc jak odchodzi.



hejooo :) rozdział króciutki, ale obiecuję wam, że to wynagrodzę w rozdziale 5:) no ale co myślicie o tym ? Is wyjechała, Zayn ją kocha, ona jest jednak nadal na niego wściekła. co się stanie ? na ile Is zostanie w NY ? czy zapomni o Zayn'ie ? a może pojawi się inny chłopak ? dzisiaj zmienię wygląd bloga jeszcze, a w 5 rozdziale już trochę wam się przejaśni w głowach :) niestety siostra przyjeżdża nie długo, więc nie będę miała zbytnio czasu na pisanie :/ więc .. poniedziałek, wtorek .. komentujcie, kocham was :) - Alex :)